duminică, 17 iulie 2011

un rasarit pierdut...

Apusul unui rasarit
nu l-am stiut, nu l-am zarit
juram ca nu ar exista
si l-am trait...de ziua mea
apusul unui rasarit,
dupa un nor impleticit,
s-a fastacit, s-a inrosit
si nenascut a si murit...
culoarea-i calda imi parea
ca si in iad ma va urma
dar s-a topit cum a venit,
a disparut cum s-a ivit
si, asteptat, atat de mult,
ca un copil ce s-a pierdut,
ma plang acum, ca mi s-a dus
un rasarit demult apus...

2 comentarii:

  1. frumos!!o viata ca un rasarit sa ai Mirela!rasaritul moare in fiecare dimineata ca sa rasara din nou a doua zi mai superb!

    RăspundețiȘtergere
    Răspunsuri
    1. fiecare visam un anume rasarit...dar sa-l vezi apus fara sa-l fi stiut vreodata inceput, e putin cam...greu de suportat!

      Ștergere